Bitwa pod Olszynką Grochowską 1831, Bitwy i Wojny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bitwa pod Olszynką Grochowską

Bitwa pod Olszynką Grochowską - jedna z najbardziej krwawych bitew . Rozegrała się roku. Bitwa ta rozegrała się w tym samym czasie co .

 

Bitwa pod Olszynką Grochowską


 


 

Bitwa pod Grochowem, obraz

 

Data

Miejsce

Wynik

Bitwa nierozstrzygnięta, taktyczne zwycięstwo Polaków

Terytorium

Strony konfliktu

Dowódcy

Siły

48 000
120 dział

59 000
196 dział

Straty

ok 7000

pow. 12 000

 

- - - - - - - Olszynka Grochowska - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Atak rosyjskiej kawalerii w czasie bitwy pod Grochowem

 

 

Bitwy pod Białołęką i Grochowem

 

 

Spis treści

[

·        

·        

·        

·        

·        

·        

·        

o       

o       

o       

Przed bitwą

Wojska polskie w liczbie ok. 48 tys. dowodzone były oficjalnie przez księcia , a faktycznie przez generała . Wojska rosyjskie w liczbie ok. 60 tys. dowodzone były przez feldmarszałka .

Po bitwach pod , i wojska polskie skoncentrowały się na przedpolach . Pierwsze próby zdobycia Olszynki Grochowskiej, stosunkowo łatwo udaremnione przez Polaków, miały miejsce już .

Faza wstępna

W dniu ugrupowanie armii polskiej było następujące: centrum obsadzały dywizje gen i gen. (2 i 3 Dywizja Piechoty), na prawym skrzydle stała 4 Dywizja gen. , lewe skrzydło stanowiła 1 Dywizja gen. . Jazda gen. Umińskiego zabezpieczała ugrupowanie od strony a Korpus Kawalerii gen. ubezpieczał tyły. Około godziny 9, na odgłos kanonady od strony , bojąc się utraty ugrupowania ks. , porzucił plan obejścia polskich pozycji na rzecz frontalnego ataku na Olszynkę.

Po 3 kwadransach przygotowania artyleryjskiego, około godz. 10 pięć batalionów piechoty z 24 dywizji natarło na Olszynkę, lecz zostały odrzucone; Dybicz wysłał dodatkowe 6 batalionów z 25 dywizji, jednak znów bez efektu.

Zajęcie Olszynki i kontrataki Polaków

Około godziny 11 Rosjanie uderzyli po raz kolejny - 19 batalionów (12 tys) ruszyło do ataku na dywizję gen. (8,2 tys). Trwała zacięta walka, lecz liczebność Rosjan dała im znaczną przewagę, a Polakom zagroziło oskrzydlenie. Wtedy gen. Chłopicki zorganizował przeciwnatarcie 9 batalionów piechoty, prowadząc je osobiście. Polacy wdarli sie po raz kolejny na Olszynkę i wyparli Rosjan, śmiertelnie ranny został gen. Żymirski. Okazało się, że 23 tys. Rosjan nie jest w stanie poradzić sobie z 2-krotnie mniejszym ugrupowaniem polskim i rosyjskie bataliony zaczęły się cofać. Jednak feldmarszałek uporządkował oddziały i dając osobisty przykład prowadził je do natarcia, wspartego ogniem prawie dwóch setek dział. Po obydwóch stronach zalegały tysiące zabitych i rannych żołnierzy. Chłopicki jednak przygotował kolejne przeciwnatarcie, tym razem , do którego miał być użyty korpus oraz grupa . Ci jednak orzekli, że nie honorują rozkazów Chłopickiego lecz czekają na potwierdzenie ich od Radziwiłła. Wściekły Chłopicki ruszył do , aby ten potwierdził rozkazy dla obydwóch zgrupowań, zostawiając dowodzenie gen. , przez ten czas Rosjanie zagrozili już oskrzydleniem całego ugrupowania polskiego. Wtedy powracający na pierwszą linie Chłopicki został ranny od wybuchu granatu. Znoszony do powozu rozkazał Skrzyneckiemu zaatakować całością sił Olszynkę, widząc w tym posunięciu jedyny sposób uniknięcia klęski. Skrzynecki jednak - będąc świadomym znacznej przewagi liczebnej Rosjan, nie zgodził się na pewną rzeź.

Rosyjskie szarże

W wojsku polskim trwało totalne rozprężenie, które próbowali wykorzystać Rosjanie. Gen. przygotował potężne uderzenie kawalerii, które miało rozstrzygnąć bitwę. 30 jazdy natarło na polskie pozycje. Szarży 600 gwardii oparł się najeżony bagnetami czworobok "czwartaków" - . Zakutych w zbroje ks. zatrzymały salwy 8 pułku piechoty oddane z odległości 30 kroków. Na pierwszą linie dotarł płk. z oddziałem rakietników. Nieznana Rosjanom broń czyniła, oprócz realnych strat, straszne wrażenie. Ostatecznie kres rosyjskiemu natarciu dała szarża polskich ułanów, zabijając kilkuset kirasjerów. Gen. Skrzynecki wydał rozkaz odwrotu do Warszawy, dywizje uszykowane w szachownice batalionowych czworoboków wzmocnione bateriami artylerii wycofały się.

Po bitwie

Dybicz zaskoczony niezwykłą uporczywością obrony, stratami wśród swoich wojsk oraz biorąc pod uwagę zapadający zmierzch, odrzucił sugestie gen. Tolla, by zaatakować umocnienia . Był to duży błąd, bo przy udanym ataku, jedyny most na mógł nie wystarczyć do odwrotu. Dybicz jednak wolał nie ryzykować strat w dalszym boju i zarządził odwrót spod Warszawy.

Bitwę uznaje się za nierozstrzygniętą, ponieważ zmusiła obie strony do odwrotu, jednakże uniemożliwiła wojskom rosyjskim szturm Warszawy. Na przebieg bitwy negatywny wpływ miał nieuregulowany status Chłopickiego. Przybył on na pole bitwy jako cywil. W trakcie początkowego okresu przejął dowodzenie nad całością sił polskich, ale nie wszyscy podkomendni uznali jego zwierzchnictwo - wykonania rozkazów w kluczowych momentach bitwy odmówili zarówno Krukowiecki, jak i Łubieński. W bitwie poległo ok. 7 tys. żołnierzy polskich oraz 10 tys. rosyjskich. Straty nieprzyjaciela powiększyły się gdyż w carskiej armii panował zwyczaj dobijania ciężko rannych, których było co najmniej 3000.

 Usługi Ciesielskie - domy drewniane - domy  szkieletowe - konstrukcje dachowe więźby -

 

 

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • braseria.xlx.pl

    •