Bez tytułu 1sfd, prace, wypracowania na różne tematy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

IMPRESJONIZM

 

Impresjonizm, kierunek w malarstwie i rzeźbie zapoczątkowany w latach 60. XIX w. we Francji, którego celem było maksymalne zbliżenie do natury oraz subiektywne utrwalanie zjawisk jednostkowych.

 

Stąd wzięła się potrzeba studium krajobrazu prowadzonego w oświetleniu naturalnym i obserwacja zmian koloru w zależności od pory dnia. Główne tematy, takie jak pejzaż i martwa natura, należało namalować tak jak się je dostrzegało w danej chwili, respektując zamgloną warstwę powietrza i eliminując zarówno koloryt lokalny, jak również czerń cienia, który w malarstwie impresjonistycznym był utrwalany w błękitach.

 

 

Impresjonizm w malarstwie

Prekursorską rolę w stosunku do impresjonizmu odegrało malarstwo W. Turnera i J. Constable'a oraz wskazówki malujących w plenerze artystów Szkoły Barbizońskiej. Ponadto dzięki kontaktom ze sztuką Wschodu, a zwłaszcza z drzeworytem japońskim, impresjoniści zerwali z perspektywą linearną i zaznaczali głębię kompozycji jedynie za pomocą barwy. Jedną z podstaw rozwoju impresjonizmu była reakcja na akademicki realizm malarstwa 2. połowy XIX w.



 

 

 

 

Opis: Manet Edouard, Śniadanie na trawie.

Autor: Corel

 

 

 

 

 

 

Najważniejszymi przedstawicielami impresjonizmu byli: C. Monet, A. Renoir, E. Degas, C. Pissarro, A. Sisley, F. Bazille, B. Morisot oraz przejściowo E. Manet.

 

Pierwsza wystawa impresjonizmu urządzona w paryskim atelier fotograficznym Nadara w 1874 przyjęta została wrogo. Nazwa - impresjoniści to sarkastyczne określenie grupy artystów sformułowane przez krytyka Leroy w piśmie Chiarivari, odnoszące się do słynnego obrazu Moneta - Impresja - wschód słońca. W następnych latach odbyło się jeszcze 7 wystaw impresjonistów. Artyści ci nie tworzyli żadnej grupy formalnej i nie wydawali manifestów. Byli grupą twórców niezależnych i solidarnych zarazem.

 

W najczystszej formie impresjonizm wystąpił we Francji, osiągając kulminację artystyczną w 1877, chociaż powszechnym uznaniem cieszył się dopiero w ostatnich latach XIX w. Impresjonizm odegrał dużą rolę w kształtowaniu nowoczesnej sztuki europejskiej. We francuskiej wersji kierunek został przeniesiony do Polski przez J. Pankiewicza i Wł. Podkowińskiego, bliskie impresjonizmowi było malarstwo A. Gierymskiego, O. Boznańskiej, L. Wyczółkowskiego.

 

 

Impresjonizm w literaturze

Impresjonizm oddziaływał silnie również na literaturę, nierzadko współistniejąc z naturalizmem, ekspresjonizmem lub symbolizmem. W prozie narracyjnej spowodował rozluźnienie tradycyjnych więzów formalnych, a zwłaszcza ciągłości czasowej i następstwa przyczynowego akcji. Cechował się także daleko posuniętym subiektywizmem. W liryce zmierzał ku pogłębieniu nastroju oraz posługiwaniu się analogiami z kompozycją muzyczną. Stał się także metodą części krytyki literackiej.

W Polsce oddziaływał szczególnie na twórców Młodej Polski, np. K. Tetmajera, a także m.in. na S. Żeromskiego, W. Reymonta, J. Iwaszkiewicza.

 

 

Impresjonizm w muzyce

Zrodzony na gruncie kultury francuskiej, reprezentowany głównie przez C. Debussy'ego, M. Ravela, O. Respighiego, M. de Fallę, w Polsce przez K. Szymanowskiego.

 

Zgodnie z naczelną dewizą malarzy impresjonistycznych, postawił sobie za cel malowanie za pomocą muzyki subtelnych i ulotnych wrażeń i doznań, powstających w kontakcie z naturą. Cechą poetyki muzycznej impresjonizmu jest wyczulenie na barwę dźwięku, wysublimowane nastroje. Współbrzmienie (akord) zostaje wyzwolone z powiązań funkcyjnych z innymi akordami, co prowadzi do rozkładu tonalności dur-moll i powstania tzw. harmoniki brzmieniowej, sonorystycznej.



 

 

Opis: Renoir Auguste, Przesłuchanie roli, fragment obrazu.

Autor: Corel

NEOIMPRENSJONISM

 

Kierunek w malarstwie francuskim, zapoczątkowany ok. roku 1880 przez Georges'a Seurata i dążący do zreformowania impresjonizmu poprzez zastąpienie lirycznej improwizacji ścisłą metodą budowania obrazu z wykorzystaniem naukowych zdobyczy optyki, analizy światła i koloru, fizjologii i psychologii widzenia. Kierunek "przeciwny" do syntetyzmu – rozbicie obrazu na molekuły o kolorach składowych dających w wyniku optycznego złudzenia kolory wynikowe.

Paul Signac, Camille i Lucien Pissarro, Henri Cross, pierwszą wystawę zorganizowali w Salonie Niezależnych w roku 1884.

Inni przedstawiciele: Anna Boch, Henri Edmond Cross, Albert Dubois-Pillet, Willy Finch, Georges Lemmen, Maximilien Luce, Theo van Rysselberghe, Georges Seurat, Paul Signac, Jan Toorop, Henry van de Velde.

Wielu artystów (np. Henri Matisse) nie mających później nic wspólnego z neoimpresjonizmem eksperymentowało z tą techniką , traktując ją jako etap w poszukiwaniu własnego stylu.

Technika stosowana przez neoimpresjonistów nosi nazwę dywizjonizm lub pointylizmu i chociaż nie są to synonimy, to chodzi w nich o to samo. Dywizjonizm polega na "dzieleniu" koloru wynikowego na kolory składowe i pozostawieniu ich mieszania ludzkiemu oku. W tym sensie dywizjonizm stosowali już pierwsi impresjoniści, ale czyste kolory nakładali na płótno szkicową, "romantyczną" manierą (po części wynikającą z pracy w plenerze). Pointylizm również tworzy obraz z plamek kolorów składowych, ale metodą precyzyjnego, żmudnego "dziergania" tysięcy małych punktów. Powstaje wtedy odpowiednik współczesnego rastra poligraficznego, którego punkty dzięki złudzeniu optycznemu "zlewają się" w kolor wynikowy. Tak więc określenie dywizjonizm akcentuje zasadę rozbicia koloru na kolory składowe, a termin pointylizm określa technikę malarską.

 

 



[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • braseria.xlx.pl

    •