Bitwa pod Czarnym Ostrowem 1657, Bitwy i Wojny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bitwa pod Czarnym Ostrowem

Bitwa pod Czarnym Ostrowem – miała miejsce podczas

pod wodzą hetmanów koronnych i w połączeniu z armią polsko-litewsko-tatarską zmusiła do kapitulacji wojska .

Bitwa pod Czarnym Ostrowem


- książę siedmiogrodzki, który po kilku miesiącach walk stracił całą swą armię, a w konsekwencji własne księstwo

Data

Miejsce

Przyczyna

próba wydostania się wojsk Rakoczego z Polski

Wynik

militarne i polityczne zwycięstwo Rzeczypospolitej

Terytorium

 

 

Strony konfliktu

 




 

Dowódcy



 

Siły

ok. 28 000

ok. 40 000

Straty

nieznane

wielkie

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Czarny Ostrów - - -

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Czarny Ostrów - - - - - - - - - - - - - - - -

 

Spis treści

·        

·        

·        

·        

Geneza

pod Kcynią doszło do rozdzielenia sił polskich - wspierane przez królową 6000 wojska pod dowództwem ruszyło na . Stanisław Rewera Potocki, na wieść o wkroczeniu Rakoczego, ruszył niechętnie w jego kierunku.

stanął w z 3500 jazdy, gdzie czekał na dywizję Lubomirskiego, ciągnącą tam z .

Na wieść o zbliżających się znacznych siłach Rakoczego Potocki ruszył na północ i w rejonie doszło do starcia z częścią armii siedmiogrodzkiej, podczas którego pod samym Potockim zabito konia. Mimo porażki Potockiemu udało się jednak uniknąć bitwy z głównymi siłami Rakoczego i wycofać przez , (), , , skąd ruszył na , by połączyć się w wojskiem litewskim. Po drodze połączył się z dywizjami Lubomirskiego i Czarnieckiego. Do spotkania z wojskiem litewskim doszło w przed . Rakoczy widząc, że nie uda mu się dogonić sił koronnych, zawrócił na Kraków, którego załogę wzmocnił siłą 2500 żołnierzy. Pod Rakoczy połączył się z .

W tym momencie połączona armia Rzeczypospolitej liczyła ok. 25 000 jazdy i dragonii, podczas gdy armia siedmiogrodzko-kozacko-szwedzka miała ok. 38 000 żołnierzy, w tym piechotę. Wobec braku tej ostatniej i oraz znacznej przewagi liczebnej nieprzyjaciela armia polsko-litewska nie odważyła się stawić czoła wrogowi i postanowiła wycofać się do Brześcia Litewskiego. Tutaj rozdzieliły się znów wojska polskie - Potocki z Lubomirskim ruszyli naprzeciw zbliżającej się .

Już maju 1657 w , pomimo braku wieści o Tatarach, zapadła decyzja o spustoszeniu Siedmiogrodu. W czerwcu doszło do radyklanej odmiany sytuacji, gdyż na skutek uderzenia () Szwedzi opuścili armię Rakoczego i ruszyli do Danii.

W międzyczasie zgodnie z zamierzeniami licząca 4000 żołnierzy dywizja Lubomirskiego przez ruszyła do , skąd skierowała się do Siedmiogrodu. Wspomagało ją wiele tysięcy rosierdzonych najazdem węgierskim chłopów, którzy przy okazji liczyli na łupy. Na czas najazdu dywizja Potockiego pozostała w odwodzie. Na początku lipca dywizja Lubomirskiego wróciła z Węgier i ponownie połączyła się z dywizją Potockiego w rejonie lub Sambora.

Ścigający uchodzących do Danii Szwedów Czarniecki wezwany został przez do , gdzie połączył się z posiłkowym oddziałem jazdy , wojskami litewskimi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • braseria.xlx.pl

    •